میتینگ‌های گاریبالدی.—^*
وضع مشقت‌بار کارگران صنعت پنبه

لندن، ۳۰ سپتامبر ۱۸۶۲

در همین حال، کابینۀ توییلِری^[۳] نه از بابت تظاهراتهای مردم بریتانیا احساس راحتی میکند و نه بیتفاوت است، همانطور که از این متن برگرفته از ژورنال نیوکاسل پیداست:

«امپراتور فرانسویان خواسته است که دولت انگلستان به زبان غالب در آخرین میتینگ گاریبالدی در نیوکاسل توجه کند. این مؤکداً قید شده که دو سخنران، منجمله رئیس اجلاس، نیوتون عضو شورای شهرداری، به دسیسه‌هایی با هدف به قتل رساندن امپراتور اشاراتی داشته‌اند و، بنحوی که به هیچ شکل دیگری نمیشود تفسیرش کرد، او را به دلیل سیاستش در مورد ایتالیا تهدید به مرگ کرده‌اند. دولت بنابراین خودش را ناگزیر میداند که اقداماتی را در مورد این موضوع به عمل درآورد و اعلام کند که لازم است قوانین انگلستان شدیداً و اکیداً اِعمال شوند تا بازدارنده و سزادهندۀ هر توطئه‌ای از این دست باشند، همانند توطئه‌های اورسینی Orsini، دکتر برنارد Dr. Bernard و دیگران، مشخصاً به این دلیل که تکرار اقدام اورسینی برای ارتکاب قتل، اینقدر علنی در میتینگ اعلام شده است. این اخطار توسط دولت مبتنی بر این فاکت است که در حلقه‌های پیرامونی مازینی Mazzini اخیراً سخنرانی‌هایی شده است که در آنها، تهدیدها را بصراحت به زبان آورده‌اند و به جزئیاتش در پردۀ ابهام اشاراتی داشته‌اند همانند آن سرنخهایی که پیشاپیش خبر از توطئۀ اورسینی میداد. نهایتاً، میتوانیم به اطلاع عموم مردم برسانیم که اولین اقدامات قانونی منبعث از میتینگ نیوکاسل فی‌الحال به اجرا درآمده‌اند.»

این آن چیزی است که ژورنال نیوکاسل برای گفتن در این مورد داشت. هر کس که ذره‌ای در مورد شرایط انگلستان و گرایشی که در اینجا غلبه دارد آگاه باشد، بعلاوه این را هم میداند که هر تداخلی از جانب کابینۀ فعلی با تظاهراتهای مردمی فقط میتواند به سقوط دولت منجر شود، همانطور که در زمان حملۀ اورسینی^[۴] شد.

و حالا می پردازیم به «اعلامیۀ» بافندۀ انگلیسی. خانوادۀ او شامل شش نفر است. او سابقاً مزد خوبی می گرفته. ولی از ۱۸ هفته قبل، کارش به نیمه وقت و ربع وقت تنزل یافته. در طول این مدت درآمد هفتگی خانواده او به زحمت به ۸ شلینگ رسیده. هفتۀ پیش کارخانه‌ای که او در آن کار می کرد به کلی تعطیل شد. کرایۀ خانه او ۲ شلینگ و ۳ پنس در هفته است. او تمام اشیائی که میخکوبی یا پرچ نشده بودند را گرو گذاشته بود؛ او چیز دیگری برای فروش نداشت، یک پنی هم در جیبش نداشت؛ گرسنگی به چشمان او و اعضای خانواده‌اش زل زده بود. بنابراین مجبور شد که از اولیاء امور مستمندان استمداد بطلبد. او صبح دوشنبه گذشته^[۹] به «متولیان»^[۱۰] مراجعه کرد.

بعد از «تحقیقات شدید»، به او نامه‌ای جهت ارائه به مأمور امور خیریۀ ناحیه‌اش داده می شود. در آنجا بعد از یک ساعت به حضور مبارک مأمور مربوطه پذیرفته می شود. سپس دوباره مورد تحقیق و بررسی قرار می گیرد – و به به دلیل آنکه در هفتۀ قبل سه شلینگ درآمد داشته است با تقاضای دریافت کمک وی مخالفت می شود، اگر چه «بیمار» دربارۀ به مصرف رساندن این «ثروت» مشروحاً حساب پس داده بود. او و خانواده‌اش مجبور بودند تا چهارشنبه بعد گرسنگی بکشند. او به ادارۀ «متولیان» بازگشت. در آنجا مطلع می شود که برای آنکه بتواند کمک بگیرد ابتدا باید «آزمایش کار» را بگذراند. بنابراین روانۀ کارگاه (یک باستیل برای مستمندان) شد و آنجا مجبور بود که تا ساعت پنج و نیم بعد از ظهر، با شکم خالی، به اتفاق ۳۰۰ کارگر دیگر در یک اتاق باریک تقریباً ۳۰ یاردی [در طول] الیاف طناب را باز کند. در آنجا، فشرده به یکدیگر بر روی نیکمت‌ها، در گرمای شدید تابستانی، در هوای خفه کننده شده با غبار و دود، این «بیماران آزمایش کار»، این کارگران ماهر، این ستونهای ثروت ملی انگلیس، مجبور بودند پست ترین کارهایی را که می توان به یک بشر تحمیل کرد، انجام دهند. مثل این است که از یک ساعت ساز خواسته شود که نعلبندی کند، و یا از یک نوازندۀ ارگ خواسته شود که خودش در لوله‌های ارگش بدمد. در پایان این عملیات، درست ۵ شلینگ به او پرداخت می شود، نصف آن به صورت پول و نصف دیگر به صورت نان. بعد از پرداخت اجاره خانه، به زحمت ۲ پنس (حدود ۲ سیلبرگروشن پروسی) برای مصرف روزانۀ ۶ نفر باقی می ماند. و در چهارشنبۀ آینده او مجبور است که باز هم از «امتحان زجرآور» بگذرد، زیرا هر هفته تکرار می شود. حالا این «بافنده» به صورت عمومی اعلام می دارد که تلف شدن خود و خانواده‌اش از گرسنگی را بر تکرار یک چنین تحقیری ترجیح می دهد.


نوشته شده در ۳۰ سپتامبر ۱۸۶۲
نخستین انتشار در روزنامۀ دی پرس (Die Presse) شمارۀ ۲۷۳ مورخ ۴ اکتبر ۱۸۶۲
انتشار بر طبق متن روزنامه
مجموعه آثار مارکس و انگلس، جلد ۱۹